Πως πλάθεται ο φόβος του αποχωρισμού;

Του Τάσου Δαφνομήλη-Συνθετική Συμβουλευτική

Ο φόβος του αποχωρισμού δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδέα ότι ο άλλος θα μας εγκαταλείψει και φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι,σαν να μην νοιώθουμε επαρκής να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Αυτή η σκέψη που προαναγγέλλει τον φόβο συνήθως έχει τις ρίζες της στην παιδική ηλικία…που τότε ως βρέφη ή ως παιδιά η μητέρα ή ο πατέρας ή και οι δύο μας άφησαν συναισθηματικά αφρόντιστους,έφευγαν από το σπίτι δίχως να μας ενημερώσουν και ως παιδιά φοβόμασταν την μοναξιά,το σκοτάδι,δεν γνωρίζαμε πώς να φροντίσουμε τον εαυτό μας.Αυτές οι εμπειρίες έχουν γραφτεί στην μνήμη και κάθε φορά που ως ενήλικες πια ερχόμαστε σε επαφή με μία αντίστοιχη κατάσταση παλλιδρομούμε στο παρελθόν αναζοπυρώνοντας την τραυματική τότε εμπειρία.

Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να υπογραμμίσω ότι η κάθε σχέση που αγγίζει ένα τραύμα είναι ένα δώρο το οποίο αν τολμήσουμε να το ανοίξουμε θα μας οδηγήσει στην απελευθέρωση.Το παιδικό τραύμα είναι ένα σεντούκι με χρυσό το οποίο όσο το κουβαλάμε σφραγισμένο είναι βάρος και με την πάροδο του χρόνου το σεντούκι αυτό βαραίνει όλο και περισσότερο όσο του προσθέτουμε φόβο.Η αίσθηση της ντροπής και της κριτικής είναι ανασταλτικοί παράγοντες της τόλμης και της ελευθερίας.Το κλειδί το έχουμε «εμείς»,κάπου το έχουμε καταχωνιάσει… μέσω της συντροφικής σχέσης το σεντούκι όπως και το κλειδί αρχίζει και αναδύεται καθώς φωτίζεται χάρη του συντόφου μας.

Ο φόβος του αποχωρισμού εντέλει είναι μία πρόκληση….να αποχωριστούμε και να πενθήσουμε παράλληλα την ιδέα της ανημπόριας,να αφήσουμε πίσω το τραύμα που πυροδότησε τη διερεύνηση του εαυτού μας (ευγνωμονόντας το) και με θάρρος να περπατήσουμε λαχταρώντας να γευτούμε τους καρπούς της ενήλικης ζωής.

Πηγή:psychopedia.gr