Οι δυο κυνηγοί

Η ιστορία «Οι δυο κυνηγοί» από τα βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν « Ο περιπλανόμενος»

   Μια μέρα μες το Μάη, η Χαρά και η Θλίψη συναντήθηκαν πλάι σε κάποια λίμνη. Χαιρέτησαν η μια την άλλη και κάτσανε δίπλα στα ήσυχα νερά και κουβεντιάζανε.

   Η Χαρά έλεγε για την ομορφιά που είναι στη γη και για το καθημερινό θαύμα της ζωής μέσα στο δάσος και ανάμεσα στους λόφους και για τα τραγούδια που ακούγονται την αυγή και το δειλινό.

   Κι η Θλίψη μιλούσε και έμενε σύμφωνη μ’ όλα όσα έλεγε η Χαρά. Γιατί η Θλίψη ήξερε τα μαγικά της ώρας εκείνης και την ομορφιά της. Κι η Θλίψη ήταν εύγλωττη, όσο μιλούσε για το Μάη στις πεδιάδες και ανάμεσα στους λόφους.

   Κι η Χαρά κι η Θλίψη μιλούσαν πολύ ώρα μαζί και συμφωνούσανε ε’ όλα όσα ξέρανε.

  Τότε περνούσαν από την άλλη μεριά της λίμνης, δύο κυνηγοί. Κι όπως κοιτάξανε πέρα απ’ το νερό, ο ένας απ’ αυτούς είπε: «Μα, καλά, ποιες είναι αυτές εκεί οι δυο;». Κι ο άλλος είπε: «Είπες δυο; Eγώ βλέπω μόνο μια».

  Ο πρώτος κυνηγός είπε: «Μα είναι δυο!». Κι ο δεύτερος είπε: «Υπάρχει μόνο μια που μπορώ να δω και το καθρέφτισμα στη λίμνη είναι μόνο μιας».

  «Όχι, υπάρχουν δύο», είπε ο πρώτος κυνηγός «και το καθρέφτισμα στο ήρεμο νερό είναι καθρέφτισμα δύο προσώπων».

  Αλλά ο δεύτερος άντρας είπε και πάλι: «Μόνο μια βλέπω». Και ξανά ο άλλος είπε: «Μα βλέπω τόσο καθαρά πως είναι δύο».

  Και ως σήμερα ακόμα, ο ένας κυνηγός λέει πως ο άλλος τα βλέπει διπλά, ενώ ο άλλος λέει: « Ο φίλος μου είναι τυφλός κάπως».